Na co dzień spotykają nas rzeczy dobre i złe, w porządku dość przypadkowym i wg logiki nie do końca dla nas zrozumiałej. Czasami układa się pomyślnie, czasami zaś nieszczęścia galopują stadami. Jak się mocno uwziąć, to człowiek ma na to wpływ. Tak, ma. To wymaga trochę poświęcenia, trochę czasu, trochę wiedzy i trochę praktyki, ale można mieć na to wpływ. To się wtedy nazywa magią. Życzę sobie, żeby coś się stało i to się dzieje. Ale – jak wielokrotnie powtarza jedna znajoma – każde takie działanie stanowi zaburzenie Wyrd, sieci Losu. Naginając rzeczywistość w stronę, w którą nie miała być nagięta, wywołujemy reakcję, działanie zwrotne, koszt, karę, cenę za to, co chcemy. Czasami można tą cenę wyznaczyć z góry, już na etapie targowania się z Bogami – ja dam Wam to, Wy dajcie mi tamto. Ale trzeba wtedy dobrać ofiarę z odpowiednim wyczuciem, żeby nie dać Bogom za mało, bo się obrażą, kapryśne bestie. Jeśli natomiast nie ustalimy ceny, to generalnie możemy zacząć się bać, bo nie da się przewidzieć gdzie, co i w jakiej ilości Bogowie nam zabiorą w zamian za pobożne życzenie. Ja np. po wczorajszym życzeniu dzisiaj dowiedziałam się, że a) ojcu zepsuł się samochód, b) mamie pogorszył się gwałtownie stan jednej z chorób, na które cierpi, c) siostra dowiedziała się, że jej mąż od wielu lat jej nie kocha. Czy mam się za to obwiniać? Mogłabym, ale to jest tylko i wyłącznie kwestia mojego sumienia, czy wszystkie nieszczęścia spotykające moją rodzinę złożę na karb własnego egoizmu. Nikt mi nie powie, co jest ceną za co, bo nie ma jak tego zmierzyć, musiałabym z Freyą osobiście pogadać. Mam tylko nadzieję, że moja prośba nie była na tyle bezczelna, żeby miała kosztować kogoś życie albo coś równie cennego. Wysokość ceny zależy od tego, jak bardzo chcę nagiąć Wyrd. A czy pragnienie miłości jest aż tak bardzo wbrew porządkowi świata, żeby cena była aż tak wysoka? Czy naprawdę aż tak bardzo zaburzam nurt, prosząc o to? Aż tak bardzo mi to wg planu nie przysługuje?
Można by powiedzieć, że takie targowanie się z Bogami o spełnianie życzeń to jak układ z diabłem i że gdybym wierzyła w chrześcijańskiego Boga, to on w swoim miłosierdziu obdarowałby mnie szczęściem za free, bo przecież kocha swoje dzieci. No więc…. gówno prawda. Chrześcijański Bóg po pierwsze w sposób zupełnie autonomiczny podejmuje decyzje o tym, które z naszych życzeń są wg jego woli i tylko te realizuje, czyli często jest tak, że gorliwa modlitwa nie spełnia się, bo akurat tak się Bogu uwidziało. A po drugie system kar/cen też jest u niego zupełnie nielogiczny, często chrześcijanie cierpią bez powodu, bez nagrody, za którą cierpienie byłoby ceną. Ot tak, bo Bóg na przykład wymyślił sobie wystawić ich wiarę na próbę. Wystarczy spojrzeć na Hioba, Abrahama czy Jezusa. To ja już chyba wolę moich materialistycznych, interesownych, pogańskich Bogów, z którymi przynajmniej można się jasno dogadać. Oczywiście, że często próbują mnie oszukać, utrzeć nosa, ugrać na handlu więcej niżbym chciała im dać, ale to się wszystko mieści w twardej logice starego handlarza.
Powinnam wróżyć częściej, wtedy lepiej by mi to wychodziło. A tak rozkładam karty i widzę po kilka różnych interpretacji i znaczeń. Może najlepiej jest zebrać je wszystkie i stworzyć z nich wielowarstwowy obraz całościowy?
Od trzech tygodni działam na najwyższych obrotach. Praca ruszyła pełną parą, codziennie jest tysiąc rzeczy do załatwienia, a przecież obowiązków, które miałam wcześniej też nie mogę nagle zacząć zaniedbywać (ok, mogę. to się dzieje samoczynnie). Zaczynam odczuwać długoterminowe zmęczenie. Sen nie przynosi odpoczynku, podtrzymuję obroty raczej siłą woli niż mięśni, czuję rodzące się gdzieś w okolicach brwi uciążliwe, październikowo-deszczowe przeziębienie. Jak to przetrwać? Oczywiście najlepiej byłoby teraz odpuścić wszystko i na cztery dni zapakować się do łóżka z Gripexem, w komfortowych warunkach wracając do formy. Ale szkoda tracić czasu na wizje utopijne. Do pracy chodzić muszę, na miasto wychodzić muszę, o dom dbać muszę, zakupy robić muszę, etc, etc. Rozwiązanie B: olać sprawę. :) Jechać na obecnym trybie tak długo, aż któregoś ranka obudzę się z ostrym bólem gardła i gorączką, i wtedy świat (powinien) dać mi święty spokój i sam zaoferować mi moje wymarzone cztery dni pod kołdrą. Niestety nie mam pewności, czy świat również wtedy nie pogoni mnie do życia. Więc wersja C (zakładająca, że życie jest do dupy i świat się nade mną nie zlituje – czyli najbardziej prawdopodobna): zdrowy rozsądek. Stopniowe ograniczenie czynników patogennych. Uporządkowanie spraw do załatwienia i załatwianie ich w kolejności priorytetów, a nie wszystkie na raz byleby dzisiaj. Spanie minimum 8 godzin i jedzenie przynajmniej dwóch posiłków dziennie (że o przepisowych trzech czy nawet pięciu to już nie wspomnę). Wygospodarowanie sobie wolnego czasu na dolce far niente. I wreszcie – pakiet ekstra – wymyślenie czegoś fajnego, co można by było zorganizować z udziałem męża, a tak sobie, żeby mu do głowy nie przyszła myśl, że żona marudna, osowiała, smutna i przemęczona, i w ogóle do niczego.
Wypadało by jakoś ufetować nową notką ten wyjątkowy dzień, jeden z bardzo niewielu podobnych w moim życiu, kiedy to mam wrażenie, że wszystko się układa tak jak powinno. Sprawy same się naprostowują, problemy się rozwiązują, żadne nowe się nie rodzą, życie sobie trwa a wiry na mojej własnej Rzece jakoś samoczynnie się uspokajają. To dziwny stan. Nietypowy. Wszystko jest takie spokojne i poukładane. Dało się zarejestrować auto, szef sam przyszedł do mnie z umową o pracę na czas nieokreślony i zaległą pensją, mechanik powiedział, że nie będzie żadnego problemu, żebym przyjeżdżała to wszystko naprawimy co trzeba… No po prostu nic tylko czekać, aż coś się znowu wywróci i zakręci. Ale póki co… Niech trwa ta błoga chwila. Niech trwa jak najdłużej.
Rzecz o rzeczach... 